De expressies van Joe Rogan liegen er niet om: de UFC (Ultimate Fighting Championship) landt KO na KO in de wereld van vechtsport. MMA (Mixed Martial Arts) is geëvolueerd van barbaarse, georganiseerde vechtpartijen tot de snelst groeiende sport wereldwijd in termen van populariteit.
Steeds meer fans krijgen oog voor de krachtmeting tussen de sterkste en meest kundige martial artists. Dit is waarom UFC kijken zo sensationeel is, omdat het qua vechtershuis en branding mijlen voor ligt op de concurrentie. De verdienste van de kingpin van Las Vegas, UFC-president Dana White.
Waarom UFC kijken?
Om te begrijpen waarom UFC de toekomst heeft, nemen we een kijkje naar het ontstaan van deze organisatie. De UFC werd oorspronkelijk opgericht door Art Davie (ondernemer), Rorion Gracie (Jiu-Jitsu Grand Master), Bob Meyrowitz (ondernemer) en Campbell McLaren (mediamanager). Het idee was om vechters met verschillende vechtachtergronden het uit te laten vechten welke krijgskunst superieur is.
Zo kregen fans het eerste evenement voorgeschoteld op 12 november 1993 in Denver, Colorado. De kaart van het evenement betrof 8 vechters uit verschillende disciplines, zoals worstelen, Braziliaans jiu-jitsu, boksen, kickboksen, karate en taekwondo. In plaats van een ring was het podium een achthoekige kooi, de octagon (achthoek). Uiteindelijk was het Royce Gracie, een meester in Braziliaans jiu-jitsu, die drie tegenstanders zijn wil oplegde om het toernooi te winnen.
In alle eerlijkheid had dit evenement (en andere vorige UFC-evenementen destijds) weinig weg van sport. Het was namelijk bruut op barbaarse wijze. Opvallend is dat er niemand is overleden, want op respect na waren er geen gewichtsklassen, handschoenen, juryleden, tijdslimiet of regels. Desalniettemin zette dit soort evenementen de UFC op de kaart. Hierdoor kon de organisatie meer shows geven, grotere namen aantrekken, hun selectie uitbouwen en een publiek groeien.
Colosseum voor hedendaagse gladiatoren
Sinds het ontstaan van de UFC in 12 november 1993 zet de organisatie Mixed Martial Arts op de kaart als het gaat om kaakontwrichtende entertainment. Een prestatie die de UFC heeft gemaakt tot wat het nu is: een eersteklas wereldwijd sportmerk én het Colosseum voor MMA-gladiatoren. De UFC nu de grootste aanbieder van pay-per-view-evenementen ter wereld. Het produceert jaarlijks meer dan 40 live-evenementen die consequent enkele van de meest prestigieuze arena’s over de hele wereld uitverkopen. Inmiddels wordt de UFC-programmering uitgezonden in meer dan 156 landen en gebieden naar meer dan 1,1 miljard tv-huishoudens wereldwijd in 29 verschillende talen.
In de loop der jaren hebben UFC-pay-per-view-gevechten enorme krantenkoppen gehaald en meerdere records gebroken. Afgelopen vijf jaar hebben negen UFC-evenementen meer dan 1 miljoen PPV’s (pay-per-view) verkocht. Als iconisch hoogtepunt tot dusver de matchup tussen Khabib Nurmagomedov vs. Conor McGregor in UFC 229 op 6 oktober 2018. Goed voor 2,400,000 PPV (Pay Per View) Buys ter waarde van $180 miljoen.
Naast facilitator van matchups tussen ‘s werelds beste vechters is de UFC allereerst een business. Het draait er uiteindelijk om hoeveel headlines men kan genereren en hoeveel mensen in de stoelen komen te zitten – in de arena of thuis. Waar eindigt dit? Pupil van de industrie, Paddy de Baddy, droomt zelfs al over een uitverkocht Anfield (61.905 bezoekers).
Primitief entertainment
Het is toonaangevend dat Demetrious “Mighty Mouse” Johnson, volgens velen een van ‘s werelds beste vechters, nagenoeg niet erkend wordt door de UFC. De organisatie heeft hem laten vallen als een baksteen, omdat hij als uithangboord voor de sport niet genoeg pay-per-views verkocht.
Volgens Demetrious heeft dit alles te maken met de populariteit van de sport tijdens zijn heerschappij, maar ook met zijn nerdy, respectvolle en alles behalve controversiële persoonlijkheid. Met een nederige houding lag zijn focus op school, werk en de relatie met z’n vrouw. Zijn drijfveren zijn scherp blijven, het goede voorbeeld geven en het veiligstellen van financiële zekerheid voor zijn gezin. Leuk en aardig, maar zowel de UFC als het publiek eisen entertainment.
Het circus van rivaliteit
Colby Covington zei het al: “This is the circus game!” UFC gaat om entertainment en vertelt je dus iets over hoe de wereld van de mens in elkaar steekt, zoals de oude gladiatoren van weleer. Het gaat om de nummers die het grote geld vertegenwoordigen. Het kan niet te saai zijn. Niet voor niks dat rivaliteit zo goed scoort. Zoals Kamaru Usman zei dat Muhamed Ali in Joe Fraser iemand vond om tot grotere hoogtes te klimmen, zo had ‘The Nigerian Nightmare’ ook een rivaal nodig. Samen met bijvoorbeeld Colby Covington of George Masvidal kon hij de fans geven wat ze willen: een rollercoaster aan emoties! De meest intense rivaliteiten trekken ook de meest volle zalen, van Madison Square Garden in Las Vegas tot de T-Mobile Arena in Paradise, Nevada.
Je hebt voor alle entertainment dan ook een spraakmakende persoonlijkheid, veel charisma en een fuck it-mentaliteit nodig. De gimmick van Colby Covington, de persoonlijkheid van McGregor of de haarkleur van Sean O’Malley. Hoewel mixed martial om respect, honger en skills gaat, zorgen rivaliteit, trashtalk en opstootjes ervoor dat het gevecht verkoopt. Dana White zegt dit liever niet zegt, maar er zijn grenzen. Ook al is alles geoorloofd in psychologische oorlogsvoering, blijft de ongeschreven regel: “Praat niet over familie, religie en dood.” Simpelweg omdat je hier niet het juiste voorbeeld mee stelt.
De UFC stem van Bruce Buffer
“ANNDDD NOOOWWWWW!! ITT’SSS TIIMMMMEEEEE!!! THIS ISSSS, THE MAIN EVENT OF THE EVENINNGGG!” Over entertainment gesproken. Is er vandaag de dag een meer iconische stem die je doet meeschreeuwen van extase dan die van Bruce Buffer? Bruce is de officiële Octagon-omroeper voor UFC-evenementen, en tevens de halfbroer van Michael Buffer, bekend om de net zo iconische woorden “Let’s get ready to rumble!” tijdens boksevenementen. Leuk feitje is dat de twee halfbroers met hun gouden, rauwe keeltjes er pas achter kwamen verwant aan elkaar te zijn toen Michael 49 jaar oud was.
Elke vechter droomt ervan om in een titelgevecht zijn naam aangekondigd te horen worden. Voor het complete plaatje sta je daar dus als vechter in een kooi met een ander die jouw kop eraf wilt trekken. De lichten gaan uit, de spotlights gaan aan. Bruce trekt alle aandacht naar zich toe met z’n geëmbleerde microfoon in z’n deftige pakje. Hij voert voor $50.000-100.000 zijn act uit met als slotakkoord de bekende Buffer 180′ waarmee hij zich van het publiek naar jou toe draait om je naam, titel en record aan te kondigen. Het is showtime, game on! Dit is zo UFC als dat het maar zijn kan.
Mix Martial Arts
In tegenstelling tot andere vechtsportbedrijven, biedt de UFC alle vechters de mogelijkheid om een diversiteit aan verschillende vechtsporten te demonstreren, zoals worstelen, westers boksen, sambo, taekwondo, Capoeira, (Braziliaans) Jui-Jitsu, muay Thai, kickboksen, judo en karate. Dit is vragen om problemen, zou je zeggen, maar MMA is bijvoorbeeld minder levensgevaarlijk dan alleen boksen. Over het algemeen lopen vechters minder hoofd- of hersenschade op, omdat MMA ruimte laat voor een groter oppervlak om schade aan te richten. Om precies dezelfde redenen houden mensen van UFC-vechten. Het is een tactisch spel vol strategie, probleemoplossing, meeslepend drama en atletische prestaties, etc.
Een MMA-gevecht is ook heel anders dan een bokswedstrijd wat betreft regels, structuur en de nodige vaardigheden. Wel viert MMA ook agressie binnen bepaalde grenzen, zoals niet in de kruis raken, geen ogen prikken en niet op het achterhoofd slaan. Dit geeft vechters en kijkers de kans om op eerlijke wijze een natuurlijke menselijke impuls te waarderen zonder dat deze blijvende schade aanricht.
Matchmaking in UFC
Mensen betalen honderden euro’s en vliegen stand en land over om bij de climax van alle hype bij te wonen. Vliegticket, hotelticket, event ticket, alles is duur, zelfs een pay-per-view. Reden genoeg voor de UFC om ervoor te zorgen dat alles het geld waard is. Niemand moet z’n tv uit kunnen zetten met het idee dat hij of zij geen waar voor zijn of haar geld heeft gekregen. Het product van de UFC bestaat uit holy shit momentjes. Om er dus voor te zorgen dat elk event 3 of 4 van dit soort momenten heeft wordt elk event gestackt met de meest spraakmakende matchups.
Inmiddels kunnen fans het hele jaar door rekenen op UFC-actie! UFC President Dana White laat zijn matchmakers keer op keer weer een kaart samenstellen die ons doet toeleven naar de fenomenale stem van Bruce Buffer. Op het menu stonden al eerder:
- Forrest Griffin vs. Stephan Bonnar (2005) – Ultimate Fighter 1
- Anderson Silva vs Chael sonnen (2010) – UFC 117
- Jon Jones vs. Alexander Gustafsson (2013) – UFC 165
- Robbie Lawler vs. MacDonald II (2015) – UFC 189
- Khabib Nurmagomedov vs. Conor McGregor (2018) – UFC 229
Iedereen kan iedereen verslaan, dat is de schoonheid van deze sport. Gelukkig voor de fans blijven de UFC en organisaties als Bellator gewoon trakteren. Waar de ene vechter valt staat er namelijk wel weer een andere op. Op deze eindeloze reis zijn er een aantal bronnen waar jij dagelijks, wekelijks en maandelijks de hype kunt intappen.
Er zijn zoveel gewichtsklassen, en de ruimte tussen deze gewichtsklassen is zo groot. De kloof tussen 155 en 170 is 7 kg puur spiermassa en botten. Het gaat over het beste versus het beste in verschillende gewichtklassen:
Strawweight | – | 52.2 kg (115 lb) |
Flyweight | 52.2 kg (115 lb) | 56.7 kg (125 lb) |
Bantamweight | 56.7 kg (125 lb) | 61.2 kg (135 lb) |
Featherweight | 61.2 kg (135 lb) | 65.8 kg (145 lb) |
Lightweight | 65.8 kg (145 lb) | 70.3 kg (155 lb) |
Welterweight | 70.3 kg (155 lb) | 77.1 kg (170 lb) |
Middleweight | 77.1 kg (170 lb) | 83.9 kg (185 lb) |
Light Heavyweight | 83.9 kg (185 lb) | 93.0 kg (205 lb) |
Heavyweight | 93.0 kg (205 lb) | 120.2 kg (265 lb) |
Spelen met lichaamsgewicht
Om het eerlijk te houden vechten vechters vaak op eenzelfde gewicht, wat veelal rond het hoogste in de desbetreffende gewichtsklasse is. Het lichaam krijgt in aanloop naar het gevecht en tijdens het gevecht flinke klappen. Gewicht cutten om in een bepaalde gewichtsklasse te concurreren is slopend. Hoewel het normaal is om zo’n 7 kg aan gewicht te verliezen, kunnen individuen binnen een periode van 48 uur tot wel 14 kg verliezen.
In een professioneel gevecht krijgen vechters na wegingen 24 uur de tijd om te hydrateren voor ze de octagon betreden. Dit betekent dat een vechter met een gewicht van 77 kg (170 lbs) op vrijdag (gewichtweging) kan verschijnen voor het gevecht op zaterdag met een gewicht van 86 kg (190 lbs) of 91 kg (200 lbs).
Gewicht cutten kan een tactische zet zijn om je carrière weer op de rit te krijgen, of een andere divisie te domineren, maar het kan ook z’n tol van je eisen. Met name uitdroging doet je kracht, uithoudingsvermogen en mentale alertheid flink afnemen. Zie bijvoorbeeld hoe Dan Hooker als nog geen schim van zichzelf voor de dag kwam tegen Arnold Allen tijdens UFC Vegas 63. Niet alleen leek het defensief helemaal nergens op, ook aanvallend oogde de vechter traag.
De meerderheid van de MMA-vechters vallen af via vochtverlies. Veelal door zich uit te drogen via sauna’s of zweetpakken. Kan dit omdat we voor 60% uit water bestaan? De meesten missen ook maximaal twee maaltijden per dag. Sommigen vasten zelfs de hele dag tijdens het afvallen, met maximale calorie inname van 300-750 calorieën per dag. Zo leren zij echt de grenzen van hun lichaam kennen, met soms schrikbarende gevolgen.
Rafael dos Anjos viel 3 minuten flauw voor zijn gevecht met Eddie Alvarez op UFC Fight Night 90. Het verhaal gaat ook dat Khamzat Chimaev op aanraden van zijn dokter voor zijn gevecht met Nate Diaz niet verder mocht met gewicht cutten, omdat dit dodelijke gevolgen zou kunnen hebben. Zodoende vocht hij tijdens UFC279 met Kevin Lee Holland. De Tjetsjeen legde de Amerikaan in 2:20 minuten in de eerste ronde het zwijgen op met een D’Arce Choke submission.
Vechten is de puurste vorm van competitie
Waarom voelen mensen zich zo aangetrokken tot MMA? Een vechtsport als MMA vormt simpelweg een weerspiegeling van het leven. Je moet vechten om in leven te blijven. Dit combineert vele aspecten, zoals jezelf niet bezeren, omgaan met pijn en gevaar uitschakelen.
Mensen kijken graag naar vechten omdat het de feitelijke manifestatie is van hoe ze zich van binnen voelen. – Rashad Evans
Om een geweldige vechter te zijn, moeten alle stukjes op hun plaats staan. Je moet geweldige genetica hebben, een superieure arbeidsethos, een waanzinnige discipline en een sterke geest. De kracht van de geest is zo belangrijk, vanwege het vermogen om te overwinnen en om erachter te komen wat te doen in tijden van gevaar wanneer de dingen zijwaarts gaan. Hoe pas je je aan? Welke beslissingen neem je? Heb je het in je om niet op te geven? Wil je het meer dan de ander?
Vechten leert ons ook iets over het echte leven. Wanneer je een misstap zet, word je geraakt. Zo slaat de echte wereld je ook hard in je gezicht als je het verkloot en fouten maakt. Je moet leren dat er grenzen zijn die je niet mag overschrijden. Het principe van oorzaak en gevolg. Je kunt het kwaad niet uit de mensheid wissen. Daarom kun je beter trainen en voorbereiden om jezelf te kunnen beschermen voor wanneer jij aan de beurt bent.
Een gevecht kan op drie manieren eindigen: knockout, diskwalificatie óf op puntentelling. Eerstgenoemde is en blijft natuurlijk de meest spraakmakende, omdat deze ook het gevaarlijkste is. Niet alleen ziet het er in actie stijlvol bruut uit, het onderscheid MMA ook van andere vechtsporten. De scheidsrechter redt je pas wanneer hij constateert dat jij jezelf niet meer kunt verdedigen. Het is de belangrijkste regel in de sport, niet voor niks aangegeven aan het begin van elk gevecht: “Protect yourself at all times.” Vergeet dat tot-10-tellen dus maar, een paar hammerfists op je bakkes kun je krijgen.
“Mano a mano”
Vechtsport is “mano a mano”, ofterwijl directe concurrentie tussen twee mensen. Verliezen is geen optie. Het is leven of ‘dood’. Je speelt geen hockey of voetbal. Bij MMA ben je continue in gevaar en het is jij of de ander. Als je niet scherp bent en op tijd anticipeert, krijg je een stoot, trap, knie, elleboog, choke of ontwrichting om de oren.
Het heeft veel weg van hoe een mannetjesleeuw vecht voor het voortbestaan van zijn hele DNA. Als een leeuw sterft, eindigt zijn hele stamboom omdat ook zijn kinderen worden gedood. Dit is een niveau van diepgang om ongeëvenaard te vechten. Zo vecht een vechter ook voor zijn familie, zijn trots, zijn legacy. Alles staat op het spel: verdere inkomsten, de volgende stap naar de top, de titel en hoe mensen je zullen herinneren.
Elke klap kan fataal zijn of serieus schade aanbrengen aan vitale plekken. De schade aan het hoofd en lichaam kan immens zijn, met zwellingen, sneeën, spierscheuren, breuken of hersenschuddingen. Vechters moeten hiervoor uitkijken. Bepaalde fysieke of mentale ervaringen kunnen je voor de rest van je leven een ander persoon maken, waardoor jij je volle potentieel niet meer kunt benutten. Dergelijk trauma kenmerkt zich door een diepgewortelde angst om hetzelfde nog een keer te ervaren. Sommige vechters verliezen zo echt een stuk van zichzelf.
McGregor brak toen Khabib ‘m liet afkloppen. Een fraai staaltje “tap or nap”. Anderson Silva brak z’n been in zijn gevecht met Chris Weidman. Ook is het nog maar te zien hoe Kamaru Usman terugkomt van de doodschop die Leon Edwards hem gaf. Een schoolvoorbeeld in de 5de ronde dat MMA geen lucky shots kent, maar louter perfect uitgevoerde combinaties.
Sterker door strijd
Kamaru Usman heeft eerder al aangetoond hoe je in verlies ook groei kunt vinden. In z’n tweede officiële UFC-gevecht leed hij verlies door een submissie via een rear naked choke. Een schoolvoorbeeld voor wie nieuw is in de sport. Sindsdien is hij door iedereen heen geraasd, rechtstreeks naar het kampioenschap op 170. Zijn bijnaam is niet voor niks ‘de Nigeriaanse nachtmerrie’.
Ook Francis Ngannou, de imposante beul uit Kameroen, liet zich niet afschrikken en toonde veerkracht. In zijn eerste titelgevecht met Stipe Miočić op 20 januari 2018 moest hij tijdens UFC220 zijn meerdere erkennen in de 4-jaar oudere Amerikaan. Stipe wist Ngannou zo moe te krijgen dat hij ‘m met worstelen en ground and pound kon laten zien wie de kampioen is. Stipe verdedigde met verve zijn titel. Reden genoeg voor de onervaren Ngannou om de gym in te duiken en te leren hoe te worstelen en zijn energie beter te reguleren. Op 27 maart 2021 kwam Stipe’s heerschappij alsnog ten einde tijdens UFC 260. Niet alleen toonde Ngannou (34j) zich de dominantere worstelaar, ook verkocht hij Stipe (38j) een paar poeiers waar de Amerikaan niet van terug had.
Zo leert Israel Adesanya ons niet vast te houden aan wrok: “Hoe je groeit bepaal jij door hoe je leert van je fouten. De wijze waarop je teruggaat naar de tekentafel om jezelf te verbeteren. Alleen hier word je beter van. Verlies hoort bij het leven. De worsteling hiermee maakt je beter. Neem het, en laat het je verbeteren. Kijk jezelf in de spiegel, geef de waarheid toe. Hier word je beter van. Je moet loslaten, je best doen en sterker terugkomen.”
Vechtersmentaliteit
Als vechter ken je jezelf en test je jezelf op een limiet waar de meeste mensen nog nooit zijn geweest of komen, zowel mentaal als fysiek niet. De meeste mensen doen simpelweg niet wat een vechter doet. In gevecht kom je erachter of je een lafaard bent of niet. Je leert jezelf kennen in je omgang met angst. Je raakt gewond, maar weet hoeveel je kunt hebben, hoe ver je kunt gaan en waar je toe in staat bent. In feite weet je praktisch alles van jezelf.
Er is niets spiritueler dan geweld. Aangezien het vele vormen kent, vormt geweld het universele van de menselijke conditie. Het is de constante. Het is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Als je op zoek bent naar spirituele betekenis moet je volgens 4-voudig kickbokskampioen Andrew Tate naar een vechtsportschool. Wanneer je daar een schop onder je kont krijgt, probeer er dan maar iets aan te doen. Daar zit alle spiritualiteit in die je nodig hebt: je moet blijven ademen, terwijl iemand anders je probeert te vermoorden. Hierin ligt een hoop zelfkennis- en controle. In die staat kan er niks meer verborgen of onderdrukt zijn.
Je kunt er niet alleen zijn als het goed is, je dient er ook te staan als het slecht gaat. In moeilijke tijden en in goede tijden. Visualiseer, blijf kalm en neem de meest tactische beslissing. Gebruik de volledige kracht van je geest en bereid je voor op de strijd. Je leven is belangrijk naast vechten. Hoe harder je traint, hoe harder je moet ontspannen. Soms boek je de meest progressie wanneer je niet vecht. Beheer de balans tussen trainen en rust. Maar als je traint, houd je plannen dan geheim, zo donker zijn als de nacht! Laat je tegenstander nooit je volgende stap weten.
Veroveringsdrang in UFC
Elke man wordt geboren met de aangeboren motivatie om in een of andere vorm de wereld te veroveren. Het maakt niet uit of je dit zakelijk, fysiek, persoonlijk of spiritueel doet, zolang je jezelf maar overwint en het doet. Dit is de reden waarom de meeste mannen CEO’s zijn. Ze offeren hun leven op voor hun werk, omdat ze het zien als een vorm van verovering.
Dat is waarom de man graag vecht: het deel van overwinnen. Je zou kunnen zeggen dat verovering ons gelukkig maakt. Met een vechtersmentaliteit is het makkelijker wakker worden, want er valt altijd wel iets te veroveren. Je kunt nooit genoeg geld hebben, je kunt nooit sterk genoeg zijn en er is altijd een nieuw meisje. Kortom: er is altijd wat te doen.
Vechten op het hoogste niveau is niet voor de amateurs. Je moet meer zijn dan alleen een geweldige atleet, je moet een echte vechter zijn. Om er echt klaar voor te zijn moet je je voorbereiden en geen training willen missen. Als je wilt verbeteren, moet je trainen en competitie aangaan. De juiste sparringpartners hebben en jezelf continue blijven uitdagen om je tot een hoger niveau te tillen.
Weten waarvoor je vecht maakt het misschien logisch, maar alsnog moet er een knop om. Op het hoogste niveau vechten is het herprogrammeren van het natuurlijke basisinstinct van je lichaam. Je weet diep van binnen misschien hoe je moet zwemmen en rennen, maar het menselijke instinct om te vechten werkt je totaal tegen. Je steekt je hoofd omhoog om er groot uit te zien en je zwaait laag om meer kracht te krijgen, terwijl jij je klein moet maken om force te genereren vanuit een beweging. Dit omdraaien is moeilijk.
Dodelijk schaakspel
Wanneer je in slowmotion kijkt en je laat meenemen in het narratief van een commentator die verstand van techniek heeft, leer je hoe vechten net als schaken is. In de constante flow aan een eb en vloed van aanvallen en verdedigen komen goede zetten voort uit goede posities. Veel is hierbij afhankelijk van vechtstijl en ervaring.
Vecht je orthodox, met linkerhand vooruit, of southpaw, met rechterhand vooruit? Vecht je vooruit of ben je een counterstriker? Blijf je staan of breng je het gevecht naar de grond? Wie heeft alle effectieve tools om te gebruiken? Je kunt alle tools hebben, maar als je niet weet hoe je ze moet gebruiken, ga je niet ver komen.
In deze oorlogsvoering moet je de sterke en zwakke punten van jezelf en je tegenstander kennen. Wat zijn jouw vaardigheden, je fysieke en mentale eigenschappen en je ervaring met het gebruik van die vaardigheden en attributen in scenario’s waarbij je leven op het spel staat? Wat is een efficiënte manier om het gevecht te beëindigen en te overwinnen? Benut je de mogelijkheid om geconcentreerde kracht te gebruiken tegen een zwakke plek van je tegenstander? Vanuit een geweldige positie met een nog betere opening kun je veel schade aanrichten. Gebruik het verrassingselement, zoals een roofdier dat in een hinderlaag loopt om te jagen.
Meer ervaren vechters testen de grenzen van hun tegenstanders. Een kat en muisspel waarbij je continue via schijnbewegingen en korte pasjes kijkt hoe je een opening kunt creëren om toe te slaan. Hoe reageert je tegenstander wanneer je dit doet? En wat doet hij wanneer je dit doet? Je downloadt als het ware data om de reactie van je tegenstander te voorspellen en je volgende actie te bepalen. Zo kun je ook steeds de ruimtes kleiner maken en op het perfecte moment toeslaan wanneer je tegenstander uit routine een fout maakt of ruimte laat.
Verdediging is de beste aanval
Bij vechten draait het net zoveel om raken als niet geraakt te worden. Een beetje zoals Cruyff zei: “Voetbal is een spel van fouten. Wie de minste fouten maakt, wint.” Dit geldt voor vechten net zo. Wanneer je geen misstap maakt, word je niet geraakt, en ga je niet KO. Daarbij, als jij je tegenstander meer raakt dan je tegenstander jou, win je afhankelijk van het aantal punten die de drievoudige jury jou toedient voor elke handeling.
Moves | |
Strikes | +0.2 Pts |
Significant Strikes | +0.2 Pts |
Control Time | +0.03 Pts/Second |
Takedown | +5 Pts |
Reversal/Sweep | +5 Pts |
Knockdown | +10 Pts |
Net als Jiří Procházka moet je willen vechten als een jager in plaats van te overleven als de opgejaagde. Hij zei over zijn zege op Glover dat een roekeloos gevecht de fan veel entertainmentwaarde oplevert, maar dat hij als vechter de schade zoveel mogelijk wil beperken. Iets wat we hebben kunnen leren van bokser Floyd “Money” Mayweather, die met zijn superieure verdediging aan zoveel schade wist te ontsnappen dat hij vandaag de dag nog altijd vecht.
Een lege gastank betekent het begin van het einde
De grootste angst voor een vechter is niet de strijd, maar uitputting. Hoe hard kun je gaan, en kun je hard genoeg gaan, maar niet zo dat je het niet tot het einde haalt? Vertrouwen komt deels voort uit de overtuiging dat je de conditie hebt om je concurrentie te overleven. Dat je langer kunt overleven dan je tegenstander en dat je jezelf kunt verdedigen tot het einde van de strijd.
Een lege tank wordt na verloop van tijd je tegenstander in een slijtageslag. Breek je tegenstander af met puur uithoudingsvermogen. Normaal gesproken is stress veroorzaakt door druk je vriend, totdat deze zich tegen je keert. Naast energieverbruik creëert druk namelijk stress, en stress creëert een chemische stof die vermoeidheid veroorzaakt. Er is dus niets dat je meer aan je zijde kunt hebben dan longen, een goede gastank.
Uithoudingsvermogen is om deze reden misschien wel het grootste wapen in de octagon. Met een lege tank ben je namelijk niks meer waard en word je eenvoudig overrompeld. Afhankelijk van wat er op het spel staat duurt een matchup 15 minuten, 3 rondes van 5 minuten. Een titelgevecht duurt met 5 rondes zelfs 25 minuten. Mits je iemand niet direct knockout slaat is het verstandig om je energie te reguleren en verdelen.
Vechten is een kunst
Een nederlaag is een gemoedstoestand. Niemand is ooit verslagen voordat de nederlaag als realiteit is geaccepteerd. Een krijgskunstenaar moet verantwoordelijkheid voor zichzelf nemen en de gevolgen van zijn eigen handelen aanvaarden. Vechtsporten zijn, net als elke andere kunst, een onbeperkte atletische uitdrukking van een individuele ziel.
Het buitengewone aspect van vechtsporten ligt in zijn eenvoud. De gemakkelijke weg is ook de juiste. Volgens grootmeesters zijn vechtsporten helemaal niets bijzonders; hoe dichter bij de ware manier van vechtsporten, hoe minder verspilling van energie er is. Vechtsporten zijn uiteindelijk zelfkennis. Een stomp of een schop is niet om de man voor je uit de weg te ruimen, maar om je ego, je angst of je vastlopers uit de weg te ruimen.
De beste vechter is iemand die zich aan elke stijl kan aanpassen. Zoals Bruce Lee zei is een goede krijgskunstenaar zo vormloos als water. Waarom? Omdat water niet vast of statisch is, maar vloeiend en meebewegend, en daarom niet vast te pakken. Als je water in een beker doet, wordt het de beker. Doe je water in een fles, wordt het de fles. Zo kan het water stromen of crashen.
Deze wijsheid leert vechters zich bewust te maken van waar zij zich op aanpassen. De metamorfose van Conor McGregor’s vechtstijl in zijn confrontaties met Dustin Poirier. In zijn eerste gevecht met Poirier trad hij in karatestyle aan met meedogenloze kicks waarmee hij zegevierde. In de rematch verscheen hij vervolgens ten octagone als bokser en werd hij KO geslagen.
Migatte no Goku’i
Uiteindelijk gaat het er voor een vechter niet om wat goed is voor het gevecht dat de fans willen zien, maar wat ervoor nodig is om de opponent uit te schakelen. Er kan van alles gebeuren, aangezien het gehele lichaam een vechtwapen is. Door de diversiteit in vechtstijlen is het een echte kunst met heel veel uitkomsten. “It takes two to tango”, dus je moet vechten met wat het moment je geeft.
Hoewel onvoorspelbaar, komt het geluk aan je zijde wanneer je niet nadenkt. Een beetje zoals wanneer Son Goku “Migatte no Goku’i” (身勝手の極意), of terwijl Autonomous Ultra Instinct meestert. Ultra Instinct (letterlijk vertaald: voltooide staat van zijn) is in de anime Dragon Ball Super een ultieme techniek die het bewustzijn van het lichaam scheidt, waardoor het onafhankelijk van de gedachten en emoties van de martial artist kan bewegen en vechten. Het lichaam handelt op eigen kracht met de intelligentie om snelle, impactvolle beslissingen te maken tijdens elke ontwikkeling in de dynamiek die vechten heet.
In het echte leven heeft het veel weg van de mentale toestand ‘Mushin’ (Japans) of ‘Wuxin’ (Chinees), wat ‘no mind’ betekent. Zen- en taoïstische mediteerders proberen deze staat te bereiken, evenals getrainde krijgskunstenaars. De kunst stelt de persoon in staat om te handelen zonder na te denken. Het is een staat waarbij de geest vrij is van gedachten, woede, angst of ego. Een staat van kalmte en rust die dient tijdens gevechten of in het dagelijks leven.
UFC is apolitiek
Als er iets is dat niet bestaat in de UFC dan is het wel mediatraining. Dana White vertegenwoordigt de UFC als een echte baas. Hij legt zijn vechters geen restricties op en gaat zelf ook altijd all-in. Volledig op de voorgrond met masculine energie en passie. De vechters representeren enkel en alleen zichzelf en spreken op persoonlijke noot waar alleen zijzelf verantwoordelijk voor kunnen worden gehouden. Zo sprak Beneil Dariush zich in het moslimland Dubai uit over Iran en adviseerde hij de bevolking steun te vinden in Jezus Christus, de zoon van God.
De eveneens Christelijk-gelovige Bryce Mitchell sprak zich na UFC Vegas 12 uit over het gezichtsmaskermandaat (voor kinderen) en het sluiten van zaken. Dit is niet waar hij voor gestemd had. Zo richtte hij zich tot Asa Hutchinson, de gouverneur van Arkansas: “Ik weet niet wie hij denkt dat hij is ons te vertellen dat we onze zaak moeten sluiten zonder dat we hierover stemmen.”, aangevuld met “En ik vraag alleen om onze vrijheid terug te krijgen. Ik denk niet dat dat te veel gevraagd is.”
Dat de UFC het zelf ook niet zo veel op heeft met maatschappelijke regelgeving werd wel duidelijk tijdens de Covid-pandemie.
UFC-President Dana White leidt als een baas
Zeg over hem wat je wilt, maar als het op zaken aankomt is UFC President Dana een absolute baas. De beste man schreef geschiedenis met de voortzetting van zaken en operaties in een gekke tijd. Hij toonde karakter door in coronatijd als eerste sportfranchise weer bloedstollende entertainment aan de man te brengen.
Dana White besloot na een grondige analyse dat de veiligheid van de UFC atleten, werknemers en fans niet in gevaar komt met de nodige voorzorgsmaatregelen. Ze gingen door met alle UFC live evenementen door zich aan te passen aan de reglementen. Als host-steden niet mee konden in de organisatie, dan werd het evenement verplaatst. Tegen de wil van Dana in konden fans helaas niet aanwezig zijn. Iedereen kon wel via tv, laptop of mobiel live meekijken naar de gevechten die onder andere via ESPN netwerk werden gebroadcast. Fans kregen een refund voor hun aangeschafte tickets.
Ondanks dat het hele land nagenoeg op slot was, kreeg Dana het voor elkaar in Florida. Met de Ultimate Fighting Championship (UFC) organiseerde hij op zondag 10 Mei 2020 de UFC249 in de Jacksonville Veterans Memorial Arena. Op de kaart schitterden niemand minder dan Henry Cejudo vs. Dominick Cruz en Justin Gaethje vs. Tony Ferguson.
UFC Fight island
Wat doe je wanneer je jouw evenementen niet meer kan organiseren door overheidsbemoeienis? Juist, je keert je naar eigen terrein. Nadat lokale overheden vijf Fight Nights hadden verboden, wendde hij zich tot een privé-eiland om gevechten te houden.
“Ik heb ook een eiland beveiligd. We gaan al onze internationale gevechten op dit eiland doen. We gaan er alles aan doen om ervoor te zorgen dat iedereen veilig is.” – Dana White.
Op fight Island in Abu Dabhi werd speciaal een faciliteit gebouwd om het gevecht door te laten gaan. Het eerste main event op Fight Island was UFC 251 op 12 juli 2020. Op deze kaart schitterden Kamaru Usman vs. Jorge Masvidal, Alexander Volkonovski vs. Max Holloway en Petr Yan vs. José Aldo.
Niet alleen konden de fans blijven kijken, belangrijker nog is dat de vechters konden blijven vechten. Dana: “De media zeiden dat ik de gezondheid van mensen op het spel zette om mijn eigen zakken te vullen. Ik deed dit niet om meer geld te verdienen, wat ik heb al genoeg geld. Ik deed dit zodat mijn strijders geld konden verdienen en mijn werknemers zichzelf in levensonderhoud konden blijven voorzien en hun gezinnen konden voeden.”
Dergelijk brood op de plank was belangrijk voor de vechters en hun gezin. Een zege, zoals Robert Whittaker zelf zei. Symbolisch ook hoe UFC en vechters doorzetten wanneer situaties echt moeilijk worden. De steun, de energie en extase van het publiek werd gemist, maar de stilte bracht leverde ander mooi, nieuw inzicht op. Je hoort echt alles, elke impact, elke zucht, elk advies. Een verscheidenheid aan geluiden en stemmen die je normaal gesproken niet mee krijgt.
Mediatraining watte?
Uiteraard werd de UFC van alle kanten bekritiseerd. Het zou niet alleen onveilig, maar ook onethisch zijn om tijdens een pandemie dergelijke evenementen te faciliteren. Dit deed Dana helemaal niks. Hij had geen goed woord over voor de media die zich probeerden te bemoeien met zijn zaken:
“Ik ben niet bang voor de media. Waarom zou iemand naar de media moeten luisteren? Wie zijn deze mensen? Wat maakt hen experts? Wat hebben ze ooit bereikt? Ze bekritiseren me omdat ik zelfs maar probeer een weg vooruit te vinden, omdat het gemakkelijk is om vanaf de zijlijn te bekritiseren als je niets riskeert en niets doet. Maar we moeten hiertegen vechten. Laten we, in plaats van in paniek te raken, oplossingen zoeken.
Onze evenementen waren succesvol in alle opzichten, vormen en vormen dat een evenement succesvol kan zijn. Ik ben trots op mijn bemanning. We hebben dit ding eruit gehaald. Dat is wat we altijd hebben gedaan en dat zullen we blijven doen. De media zijn niet in de nieuwsbusiness. Ze zitten in de clickbait-business. Ze denken dat negativiteit verkoopt en geklikt wordt, dus dat is wat ze leveren. Negativiteit is hun product, maar daar laat ik me niet door tegenhouden. Elke keer dat er groot succes is, wordt het omringd door negativiteit. Maar hier is de realiteit, geen van de mediamensen weet iets over dit bedrijf.”
Het maakt allemaal deel uit van het proces. Dana zit in de ‘mean business’. Gemene dingen worden gezegd en gedaan. Het gezin, de dromen en het leven van mensen, alles staat hier op het spel. Mensen zullen boos, emotioneel en overstuur zijn. Het hoort allemaal bij het proces, dus maak je vooral druk. Uiteindelijk draait het allemaal om het opzetten van een show voor de mensen die er veel geld voor betalen.
UFC 261 in Jacksonville, 12 UFC nachten verder, stond in het teken van de terugkeer van de fans. De gehele atmosfeer was weer terug, mensen kregen het gevoel dat alles weer normaal was. Ook de prachtige ronde vrouwen waren weer terug.
Ringgirls van harte welkom
Waar F1 en MotoGP de pitspoezen hebben ontslagen, trekt de UFC zich nergens iets van aan. Het is nog een van de weinige organisaties in het Westen die nog vrouwelijk schoon viert tijdens sportevenementen.
Zoals Valentina Shevchenko zegt over de Ring Girls: “Mooie vrouwen zijn een decoratie voor elk evenement. Alles valt op z’n plek bij een UFC evenement, omdat iedereen z’n rol serieus neemt. De ring girls zijn als vrouwen precies waar ze moeten zijn om te doen wat ze horen te doen: mooi zijn. Niks ten nadelen van wie zij zijn als persoon, daar hoeven we ook verder geen waardeoordeel aan te geven. Mooie vrouwen mogen er zijn om gezien te worden. Het geeft een extra detail aan de sport en brengt de ring girls bovendien veel faam op.”
Persoonlijke touch
Wanneer je UFC een beetje volgt en het YouTube algoritme dit ook in de gaten krijgt, is er geen ontkomen meer aan. Je wordt meegezogen in een wereld die barst van verhalen waarin je de dalen en pieken van het leven gepresenteerd krijgt. De vechters hebben allen hun eigen achtergrond en worsteling. De meesten komen echt van ver, en hebben zich uit de goot moeten vechten. Het zijn ook allemaal persoonlijkheden die de extremen van de menselijke conditie belichamen.
Richting een main event tikt je hartslag de hoogte en dieptepunten van het leven aan. Het begint allemaal wanneer vechters elkaar in de ring of via social media uitdagen. Vroeg of laat volgt er met een beetje geluk een callout in de octagon, en dan de langverwachte matchup. Wie vecht tegen wie. De show is dan pas net begonnen, want de UFC promo machine begint dan ook volle toeren aan te tikken. Highlights, sneak peeks, analyses, interviews, pre-fight persconferenties, weigh-ins, face-offs en, met als kers op de taart, natuurlijk de confrontatie.
Vooral de psychologische oorlogsvoering is om te smullen tijdens de persconferenties, weigh-ins en staredowns. Normaal moet je je als vechter volledig op jezelf focussen. Niet proberen in het hoofd van de ander te kruipen, omdat je hiermee energie verspeelt en bovendien alle controle buiten jezelf legt. Echter zijn er vechters als Conor McGregor, Colby Covington en Kevin Holland die trash talk tot een kunst verheven en de lachers op handen krijgen. Het is voor kijkers de vraag of ze met hun woorden onder de huid van hun tegenstander komen óf dat ze hun onzekerheid maskeren. Alles wat gezegd wordt kan waarheid worden, of hen de rest van hun leven achtervolgen.
De interviews achteraf geven ook goed weer hoe iemand is. Niet alleen krijgt de vechter direct na het gevecht het woord om te reageren op zijn prestatie, ook volgt nog een post-fight persconferentie die pas ten einde komt als het vragenvuur gedoofd is. Deze one man shows geven de industrie een extra dimensie en persoonlijke touch. Deze one man shows geven de industrie een extra dimensie en persoonlijke touch. Iets wat je niet zo uitgebreid in andere sporten ziet.
Heroïsche verhalen van UFC-kampioenen
Vandaag de dag bestaat er geen betere, spraakmakendere of vermakelijkere fan-content op YouTube dan content die wordt gemaakt door UFC-fans. De kwaliteit die sommige kanalen onafhankelijk van grote productiebedrijven aan de man brengen is echt insane. Niet voor niks dat het algoritme van dit videoplatform je pakt als het eenmaal bloed proeft. Deze kanalen zouden echter niet bestaan zonder de vechters, en daar is het natuurlijk allemaal om te doen. De grote sterren, de gladiatoren, de koningen. Zij brengen de fans de verhalen over het bereiken van het laagste punt van het leven en weer omhoog klimmen.
Zelfs het verhaal van UFC baas is memorabel, waar de beste man eerst gasten verwelkomde in een hotel. Toen hij op een gegeven moment genoeg had van het geslijm, werkte hij zichzelf toe naar een imperium in de vechtindustrie.
Elke vechter treed in de spotlights vanuit een andere achtergrond met zijn of haar unieke verhaal. Van heavyweight kampioen Francis Ngannou tot contender Yair Rodriguez, allen hebben ze vanuit een plek waar hoop niet durft te komen over lijken moeten gaan om het tot de octagon te schoppen. Francis Ngannou werkte zich zonder achtergrond in combat sports als thuisloze mijnwerker in Kameroen op tot UFC heavyweight kampioen. Na een heel leven hard werken vervulde hij z’n dromen in de octagon.
Inspirerend tot op het bot
Het inspirerende verhaal van de beer-worstelende Khabib Nurmagomedov uit de gehavende bergen van Dagestan. Hij vocht zich onder de vleugels van zijn vader tot grote hoogtes met zijn clash met Connor McGregor als eindstation. Omdat zijn vader niet veel later overleed zette de ongeslagen kampioen na zijn overwinning op Justin Gaethje uit belofte naar zijn moeder een punt achter zijn avontuur in de octagon.
Charles Oliveira had een ongeëvenaarde klim uit de favela’s. In de herfst van zijn carrière had hij een legendarische win streak en schopte het op dramatische wijze tot kampioen, om zijn titel vervolgens weer te verliezen aan Islam Mackachev. Islam, die op zijn beurt weer het stokje overnam van Khabib na eveneens getraind te zijn door diens vader Abdulmanap Nurmagomedov, en zo het verhaal compleet maakte.
Er zijn nog vele verhalen te vertellen, zoals de arcs van Glover Teixeira, Robbie Lawler en Randy Couture die allen tegen het einde van hun vechtcarrière alsnog de titel pakten. Daarentegen staan ook de verhalen met een minder goed einde, zoals die van Chael Sonnen. De man uit de straten van West Linn, Oregon verloor als ‘The King of Trash Talk’ nooit een ronde in zijn explosieve MMA cariere, maar werd geen kampioen omdat hij wegens een fout de mist in ging tegen de grootste middleweight kampioen ooit, Anderson Silva. Sonnen ging met pensioen op de piek van zijn kunnen, ongeslagen, undisputed.
De opoffering om te vechten
Alles rondom een gevecht, van voorbereiding tot uitvoering, gaat vaak gepaard met wekenlange absentie van het gezin. Opofferingen worden gemaakt in de vorm van feest- en verjaardagen. Zo had Alexander Volkonovski zich op de lijst gezet als invaller voor wanneer Islam Makhachev of Charles Oliveira zou moeten afhaken voor UFC280 op 22 oktober 2022. Bewust koos hij ervoor om op korte termijn zijn vrouw een kus te geven, afscheid te nemen en de verjaardag van zijn dochter te missen voor een gevecht dat nooit zou plaatsvinden.
Dat de opoffering niet alleen om tijd met het gezin gaat weet Michael Bisping, destijds een van de meeste gehate vechters in zijn divisie. Hij wist dit om te draaien in een fan favorite heldenstatus, maar ten koste van één oog. In gevecht met Vitor Belfort kreeg Michael een schop tegen zijn hoofd, waarna hij tegen de vlakte ging. Vitor besprong hem en eiste met ground and pound zijn overwinning op.
Hier begonnen de problemen pas, want later bleek dat Bisping als gevolg van de knock-out een losstaand netvlies had opgelopen. Omdat artsen en Bisping de blessure pas maanden later opmerkten ging de ernst van de blessure van kwaad tot erger. In eerste instantie verloor hij 90% van zijn zicht aan het beschadigde oog. Toch bleef hij met 20-200 zicht nog gerechtigd om te vechten. Wonderbaarlijk genoeg versloeg hij toch C.B. Dolloway, Thales Leites en Anderson Silva, maar hier hield het niet op. Als vervanging van Chris Weidman pakte hij de Middleweight titel af van Luke Rockhold via knock-out in de eerste ronde tijdens UFC199. Drie jaar later zou hij volkomen blind zijn aan datzelfde oog.
Meer dan alleen vechten
Er zijn ook nog een aantal toppers die ook buiten de ring een heldenrol vervullen. Zoals de Heavyweight Stipe Miočić, die naast het verdedigen van titels gewoon nog een tweede baan had en zijn plicht vervulde als brandweerman. “Naast de titels die ik in de UFC heb gewonnen ben ik trots een brandweerman te zijn. Mensen redden en helpen is gewoon iets wat ik altijd al heb willen doen.”, aldus de voormalig kampioen die zijn titel af moest staan aan Francis Ngannou.
Met de status en faam komt er veel op je af. Het mooie hieraan is dat je ook veel terug kunt geven. De meeste vechters komen van een plek waar hoop een dagelijkse noodzaak is. Doordat zij vechten, geven ze deze mensen hoop. Iets om naar te streven, zoals zij dat deden.
Zoals Bryce Mitchell zegt: “Het gaat niet alleen om mensen pijn doen voor amusement. Het is ook voor liefdadigheid. Kinderen zijn het kostbaarste op aarde. Er is zoveel kwaad, slechtheid, hebzucht, mensen die moorden voor geld. Ik vecht niet alleen voor mezelf, maar voor iets groters. Het beste wat ik kan doen is anderen inspireren. Het leven heeft een doel. Elke keer als ik vecht, wordt er een kind genezen.”
Bryce vecht voor de mensen die dit zelf niet meer kunnen en geen verschil maken. Hij wilt anderen en iedereen inspireren. Hij heeft iedereen nodig. Want wat een man als Bryce in zijn eentje kan is vrij beperkt, maar het rimpel-effect van zijn boodschap kan miljoenen mensen inspireren, die op hun beurt weer anderen inspireren. Zo wordt er toch een oneindigheid aan inspiratie gecreëerd.
De eeuwige UFC pound-for-pound discussie
In vechtsport, en zeker onder fans van de UFC, is pound-for-pound een veelgebruikte term in dé discussie over wie de beste is. Pound for pound is een ranglijst die wordt gebruikt in vechtsporten om te bepalen wie de betere vechters zijn, ongeacht hun gewichtsklasse. De term kwam tot leven om de status van de bokser Sugar Ray Robinson te duiden als de perfecte sloopmachine op alle gebieden door zijn ongeëvenaarde arsenaal aan snelheid en kracht tussen 1940 en 1965.
Voor de actualiteit maakt het ranglijstsysteem van de UFC, dat in februari 2013 werd geïntroduceerd, het makkelijker voor de fans. De rankings vormen een zeer populair classificatiesysteem dat tegenwoordig wordt beschouwd als de beste standaard voor vechters. Echter gelden er andere wetten als het gaat om de beste pound for pound OOIT!
Alle kampioenen die sinds het ontstaat van de UFC plaats hebben gemaakt voor de volgende kampioen laten fans genoeg ruimte voor discussie. Er speelt van alles mee in het wikken en wegen van de beste pound-for-pound ooit. Welke vechter heeft wie in zijn prime verslagen? Wie heeft de langste winstreak? Wie heeft de meest memorabele vechtstijl? Daarnaast moet je een vechter alleen beoordelen en vergelijken met een ander op basis van wanneer hij of zij op zijn of haar best was. Was dit bijvoorbeeld Jon Jones, Anderson Silva of George Saint Pierre?
Conor McGregor
Als je in termen van populariteit denkt aan een legendarische sterrenstatus binnen de UFC, dan gaat de eer uit naar Conor McGregor. Alles aan deze man is vergelijkbaar met een filmster. Hij werd Mr. Hollywood genoemd vanwege de mate van entertainment die hij brengt en hoe hij eigenhandig de UFC heeft doen ontploffen als de Champ’s Champ (kampioen in twee gewichten).
Conor McGregor, een unieke, een uit duizenden man die gekke trashtalk en hype combineert met spectaculair talent, vaardigheden en zelfvertrouwen. – Joe Rogan
De man die een revolutie teweegbracht in de MMA-sport heeft een heroïsche reis achter de rug. Op beroemde wijze ging hij van het leven op overheidsuitkeringen naar paydays van miljoenen dollars. Sinds zijn pay-per-view-debuut bij UFC 189 stond hij eind 2021 garant voor ongeveer 40% van alle pay-per-view-verkopen die door de UFC werden verkocht. 18,5 miljoen PPV-aankopen voor McGregor vs. 26 miljoen PPV-aankopen voor alle andere UFC-vechters. Om je een indruk te geven lopen we even door zijn verhaal heen.
Crumlin Boxing Club
Connor McGregor, geboren op 14 juli 1988, vocht zich uit zijn bestaan als leerling loodgieter in Crumlin, Ierland. Hoewel Conor geen geld had voor trainingspullen, stopte hij z’n baan om op bijstand zijn droom na te jagen een UFC wereldkampioen te worden. Geen uitgaan, geen feestjes, alleen maar trainen, terwijl zijn vriendin de rekening betaalde.
Het was te zien dat hij op 12-jarige leeftijd was begonnen met boksen, want zijn linkerhand was veelbelovend. In 2007, op 18-jarige leeftijd, maakte McGregor zijn amateur-MMA-debuut. Hij had zijn eerste professionele gevecht in 2008 toen hij 19 jaar oud was.
Conor zei over het trainen met niks en toch alles willen bereiken: “Net als een kind gebruikte ik mijn verbeelding om goede dingen te visualiseren in deze tijden van strijd.” Met andere woorden, die van zijn vriendin: “Als je verandert hoe je denkt en waar je in gelooft, en je gelooft met elke adem dat je de beste bent, dan maak je een kans.” Uiteindelijk gaat het bij deze sport erom wie het het liefste wilt. Conor was bloedserieus en raakte comfortabel met het leven als een vechter.
Zijn doel was altijd al om te vechten in de UFC, de organisatie die het hoogste competitieniveau biedt voor een mixed martial arts-vechter. Of zoals hij zelf zei: “The premier promotion. You’re with the UFC, or you’re with nothing.”
In 2013 was het dan zo ver op 6 april tijdens UFC Fuel 9. Met zijn UFC-debuut in Zweden ontving hij na een overwinning op Marcus Brimage een cheque van $60.000 waarmee hij zijn bijstand van $223 per week uitzwaaide. De man was ontketent, en stormde door vechters zoals een jonge Max Holloway heen om tegen de featherweight kampioen Jose Aldo te vechten. Aldo was destijds de beste pound for pound vechter, ongeslagen voor 10 jaar.
The Notorious
10 weken voor het gevecht scheurde Conor 80% van z’n voorste kruisband. Hij zou niet eens moeten kunnen lopen. Toch toonde hij zich kampioenmateriaal door alsnog door te zetten. 2,5e week voor het gevecht brak Aldo echter een rib door een body kick tijdens het sparren. Het titelgevecht van UFC 189 op 11 juli 2015 wordt verplaatst naar 15 november 2015. Terwijl Conor Aldo verweet zijn tegenslagen niet te overwinnen zoals hij dat deed, nam de worstelaar Chad Mendes de plaats in van Aldo voor de interim belt. Met deze belt ben je interim-kampioen zolang de huidige kampioen zijn titel niet kan verdedigen vanwege blessures. Conor legde Chad zijn wil op in de tweede ronde.
Levend in een positieve mindframe stond niks Conor nog in de weg. Ondanks dat hij omgeven was door luxe, vergde zijn bestaan richting het kampioenschap veel opoffering. “Mensen zien de mooie dingen, maar hoeven zelf niet langs die twee schalen te lopen”, aldus Conor.
In aanloop naar het gevecht deed hij een alleszeggende voorspelling: ‘I’m gonna flatten him. I know I’m gonna knock him out. He’ll come in with that aggressive jab, right hand. I’ll step back, bang a left hook, and that.. And that will be it.” En zo geschiedde. Op 15 november 2015 voltooide Conor McGregor zijn klim naar het supersterrendom met een knock-out van Jose Aldo in 13 seconden tijdens UFC 194 in Las Vegas.
Improviseren. Aanpassen. Overwinnen.
In de geest van ‘Als je geen risico’s neemt, bereik je het volgende niveau niet!’ zou McGregor het opnemen tegen Nate Diaz. Een bijzondere wending, want de featherweight kampioen zou het eigenlijk opnemen tegen Lightweight kampioen Rafael Dos Anjos. Door een gebroken voet moest Dos Anjos zich 11 dagen voor het gevecht echter terugtrekken. Zowel Jose Aldo (tijd) als Frankie Edgar (blessure) gaven niet thuis, waardoor de Featherweight kampioen McGregor op 5 maart 2016 tijdens UFC 196 twee gewichtsklasses omhoog ging om tegen de welterweight Diaz te vechten.
Na een bloederige eerste ronde werd de 27-jarige McGregor in de tweede ronde gechoket door Nate Diaz. Hij vocht zijn hart uit, maar verloor. Niks om je voor te schamen. De volgende dag werd hij wakker met overal pijn, het gevoel van verslagenheid en het idee dat hij door zijn falen iedereen in de steek had laten. Dit is het laagste punt in het leven van een kampioen. De gemakkelijkste manier om ermee om te gaan? Door terug te gaan naar de gym om te trainen en verbeteren. Conor had nu ervaren wat het is om te verliezen op het hoogste niveau, maar ook van iemand die twee gewichtsklasses zwaarder was dan hij. Hij ging terug naar de tekentafel.
Nu had hij de kans om het te corrigeren. Structuur rondom een goede voorbereiding, en tactiek, techniek en wilskracht in het gevecht zouden de sleutel tot zijn succes vormen. In gedachten had hij Nate al verslagen, maar eenmaal in de rematch werd het wederom een dogfight die op basis van een meerderheidsbesluit van de jury moest worden beslist. Conor had gewonnen! In de Octagon schreeuwde hij zichzelf de geschiedenisboeken in: “Surprise, surprise motherf*cker. The king is back!” Enigszins geëmotioneerd verliet hij de arena: “They all doubted me, every one of us doubted me. Doubt me now. Doubt me now.”
‘The Double Champ’ schrijft geschiedenis
Conor was zijn doel om kampioen te worden in twee divisies niet uit het oog verloren. Tijdens UFC205 verslaat McGregor vier maanden later op 12 november 2016 de Lightweight kampioen Eddie Alvarez, die de UFC-Lightweighttitel ondertussen van Rafael Dos Anjos had overgenomen. Conor werd de eerste vechter ooit die twee UFC-riemen tegelijkertijd vasthoudt. De leerling loodgieter had van zijn droom een werkelijkheid gemaakt. Samen met de mensen die er al vanaf het begin bij waren, zoals zijn vriendin waar hij inmiddels een zoontje mee heeft.
Met alle ogen op de double champ gericht ging McGregor voor het grote geld. “Het leven is zo goed. Ik leef de droom hier. Dit is geschiedenis schrijven, dus ik omarm elk moment.” Op 29-jarige leeftijd nam hij het op 26 augustus 2017 op tegen de ongeslagen (49-0) bokser Floyd ‘Money’ Mayweather. Hoewel hij uiteindelijk werd verslagen, ging Conor toch 10 ronden met de beste bokser van zijn generatie. Ook was hij $130 miljoen rijker.
In 2018 verloor Conor zijn twee belts wegens inactiviteit. Jose Aldo kreeg zijn Featherweight titel terug en Khabib Nurmagomedov eiste de Lightweight titel op door Al Iaquinta te verslaan tijdens UFC223 op 7 april 2018. McGregor zou op 7 oktober 2018 tijdens UFC 229 nog wel proberen een van zijn belts terug te winnen, maar bleek na een zinderend spektakel niet bij machten om de ongeslagen status van Khabib teniet te doen.
Gevecht tegen zichzelf
McGregor ging uiteindelijk ten onder aan zijn eigen woorden: “Als je het doet voor het geld en de roem, doe je het voor de verkeerde dingen.” Om in de octagon te staan moet je weten waar je toe je in staat bent en hoe ver jij je lichaam wilt pushen. Geld of ego gaan je niet helpen in de achthoek. Je moet honger hebben, zelfverzekerd zijn van je capaciteiten en je niet laten verblinden door succes. Zeker wanneer je kampioen bent en bovenaan de voedselketen staat, begint het spel pas echt. Geld en faam laten zien wie je bent. Het verandert niet wie je bent, maar laat zien wie je bent. De sport zal je inhalen, als je succesvol wilt zijn.
Je wilt niet iets repareren dat niet kapot is, maar jezelf ook niet verliezen in je eigen tunnelvisie. Daarom moet je jezelf continue blijven uitdagen en ontwikkelen. Er gelden nu eenmaal andere regels als je bovenaan staat. In plaats van iets te winnen, heb je nu iets te verdedigen, dus de beloning is anders. Je troon staat op het spel, want iedereen komt voor je. Daarom moet je blijven innoveren, aan jezelf blijven werken en jezelf blijven verbeteren.
Hoge bomen vangen veel wint, maar het doet er niet toe wat 7 miljard andersen denken. Je bent niet zo goed als ze zeggen dat je bent, maar ook niet zo slecht als ze zeggen dat je bent. Het enige wat telt is hoe jij jezelf ziet. Het enige waar een kampioen zich op focust is zichzelf, zijn team en zijn dierbaren. Alleen samen krijgen jullie het voor elkaar. Ook speelt support mee in je succes. Wie laat je toe in je cirkel? Door wie laat jij je beïnvloeden, trainen en coachen? Wie houden jou scherp?
De opkomst en ondergang van Conor McGregor leert ons dat je niet alleen tegen je tegenstander vecht, maar ook tegen jezelf, je leeftijd en je mentale conditie. Om kampioen te blijven moet je balans behouden tussen fysiek en mentaal vermogen op het hoogste niveau van je kunnen. Discipline behouden doe je door hongerig te zijn. Heb je die honger niet, kun je beter iets anders zoeken. Als je niet hongerig genoeg bent, moet je het leven dat je nog voor je hebt niet op het spel zetten.
Respect voor vechters
Hoewel er vooralsnog geen doden zijn gevallen in de UFC zetten de vechters wel degelijk hun levens op het spel. Hoewel vechters aan de top een lifestyle van de rich and the famous etaleren, is het een bikkelhard bestaan. Net als acteurs, modellen en kunstenaars krijgt slechts de top de zogeheten kers op de taart. Voor de rest is het een kwestie van trainen, alles op het spel zetten en jezelf omhoog vechten tot je in de spotlights staat, met een groot risico verloren te gaan in de anonimiteit.
Niet voor niks dat de zwaargewicht bokser Deontay Wilder de wereld maant altijd respect te hebben voor alle vechters: “Een sport is iets wat je beoefent. Dit speel je niet.” Vechters riskeren hun leven voor het vermaak van de fans. Het geeft weer hoe keihard deze business is, dus respect is op zijn plaats. Zoals gezegd bekommeren fans zich vaak om wie de GOAT is en wie van wie heeft verloren, maar dus automatisch ook wie de loser is. Laat het duidelijk zijn dat deze sport geen losers kent. Stap zelf maar eens de ring in en kijk hoe ver je komt.
Fans begrijpen van buiten de kooi niet wat vechters doormaken. Een verwoestende knock-out kan geschiedenis schrijven, maar voor de ontvanger kan het zijn leven veranderen. Hoeveel zal hij lijden? Hij kan in het moment in orde zijn, maar je weet nooit of een vechter hetzelfde zal zijn nadat de winnaar ‘gewoon’ zijn werk heeft gedaan.
Deontay Wilders reageert op Prichard Colón
Zie hier het moment waarop de zwaargewicht bokser Deontay Wilders zijn emoties toont in een reflectie op hoe hij zijn vriend Robert Helenius knock-out sloeg, en vervolgens praat over Prichard Colón.
Let ook op wat hij zegt over training en lichaamsreflex: “We hebben voor bepaalde dingen getraind om spiergeheugen op te bouwen. Als je in de ring bepaalde dingen ziet gebeuren, reageert je lichaam gewoon. Soms weet je niet eens wat er aan de hand is. Je ziet niet wat de andere mensen aan de buitenkant zien. Mijn lichaam reageert gewoon. We wilden dat Robert zou uitstappen, en toen hij er eenmaal was, gaf ik les. Toen ik lesgaf werd er vanavond een waardevolle les geleerd.”
Dat Deontay Wilder het verhaal van Prichard Colón aanhaalt en in tranen uitbarst zegt genoeg. Het is werkelijk een van de meest trieste verhalen in de vechtsportgeschiedenis. Deontay zegt terecht dat iedereen deze man die avond in de steek heeft gelaten. Niemand had op 17 oktober 2015 de rug van Colón in de Eagle Bank Arena in Fairfax, Virginia. Niet zijn sportmaat, niet zijn dokter, niet de scheidsrechter, niemand.
Het verhaal van Prichard Colón
Met een ongeslagen status, 16 wins, waarvan 13 met KO, werd Colón in gevecht met de eveneens ongeslagen Terrell Williams slachtoffer van illegale stoten op zijn achterhoofd. Meerdere keren gaf hij bij de scheids aan dat Williams hem op het achterhoofd mepte, maar de scheidsrechter maande hem door te vechten. In de negende ronde ging Colón twee keer naar de grond. Aan het einde van deze ronde dacht zijn team dat het gevecht was afgelopen. Omdat dit niet het geval was werd Colón gediskwalificeerd.
Wanneer Colón naar de kleedkamer loopt worden zijn benen wankel. Gedragen door zijn vader antwoordt hij zijn moeder die vraagt hoe het met hem gaat: “Mam, ik ben duizelig, ik kan niet zien.” Als hij eenmaal op een stoel zit, takelt hij langzaam af, terwijl hij overgeeft stort hij in en valt op de grond in zijn eigen braaksel. Bewusteloos werd hij per ambulance met spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Een spoedoperatie maakte werk van een grote hersenbloeding, waardoor de druk op de schedel werd verlicht, maar de schade was onomkeerbaar. Een instant nachtmerrie. Deze dag veranderde het hele leven van Colón. Colón bleef 221 dagen in coma overleven om wakker te worden in wat artsen een vegetatieve staat noemen: nagenoeg hersendood, onbewust en niet reagerend.
Volgens zijn vader toonde de CT-scan een zwarte vlek die te groot is voor Colón om van te herstellen. 24 jaar oud en nauwelijks in staat om alleen te ademen, volledig afhankelijk van de zorg van zijn ouders. Hij kan zelfs geen woord spreken. Zijn moeder bidt elke dag dat hij haar weer ‘mama’ noemt. Er was echt een wonder nodig om Prichard weer te laten leven.
Deontay, zelf vader van 5 kinderen, brak wanneer hij zei dat Prichard als man nooit het geluk zal ervaren van het grootbrengen van kinderen: “Colón zal nooit weten hoe het is om een vader te zijn en voor je gezin te zorgen, wat een van de kostbaarste dingen ter wereld is.”
En nu zelf aan het werk!
Natuurlijk kun je nu ieder weekend lekker op de bank gaan hangen! Maar zou het niet nog veel mooier zijn jij jezelf ook eens gaat ontdekken in deze groeiende sport? Zoals gezegd leer jij jezelf op allerlei vlakken kennen, zowel fysiek als mentaal. Bonus is dat MMA ongekend veel voordelen heeft voor je gezondheid.
Houd je lichaam en geest in vorm met MMA
Allereerst ontwikkel je een beter vermogen over de motoriek en coördinatie van je lichaam, omdat je actief je hele lichaam gebruikt. Daarnaast vergroot jij spierkracht en -massa. Stoten, trappen en worstelen vereisen namelijk veel kracht, waarbij de spieren in je armen, benen en core hard moeten werken. Aangezien spiermassa en metabolisme aan elkaar verbonden zijn – hoe meer spiermassa je hebt, hoe hoger je metabolische eisen worden – vormt MMA een van de beste trainingen als het gaat om vet- of gewichtsverlies.
Een vechtsport als MMA vormt een fantastische cardiotraining, goed voor de toename van de cardiovasculaire gezondheid. Dergelijke beweging werkt effectief in het voorkomen van verschillende chronische ziekten zoals hart- en vaatziekten, hypertensie, diabetes, obesitas en depressie. Het trainen van mixed martial arts geeft je namelijk een intense fysieke training, waardoor er dopamine vrijkomt in je hersenen. Deze feel-good hormonen zorgen ervoor dat je je rustiger, ontspannen en als geheel beter voelt.
Je kunt vast ook wel begrijpen dat je conditie er over tijd aanzienlijk op vooruit gaat, zeker als je de discipline hebt om consistent te blijven trainen. MMA-training brengt je dan ook twee essentiële levensvaardigheden bij in de vorm van discipline en een sterke arbeidsethos.
Afsluitend leert MMA je praktische zelfverdedigingvaardigheden. Deze geven jou het zelfvertrouwen om in alledaagse- of verontrustende situaties het hoofd koel te houden. Zie het maar zo, wanneer je in een gevecht kalm blijft en jezelf onder controle houdt, kun je beter anticiperen op de bewegingen van de tegenstander. Dit geeft je meer kans om te winnen.
Laat jij je echter leiden door agressie en haat, dan zul je eenvoudiger worden verslagen. Met zo’n mindset verandert je hele houding, en onbewust zorgt jouw houding al dat je meer respect afdwingt. Houd er dus rekening mee dat geweld vaak niet de oplossing is, tenzij het niet anders kan. Desalniettemin is het beter een krijger in een tuin te zijn dan een tuinman in een oorlog.