Corona maakt m’n hoofd moe. Wanneer ik alle zaken aan elkaar knoop valt de thematiek mij zo zwaar dat ik mij weer af laat dwalen in de troost van hele menselijke behoeftes.
Corona kortsluiting
Het gehele corona virus ontledend, vind ik mezelf weer terug in heel vluchtig gedrag. Zoals het eten van een boterham, dik besmeerd met romige boter en overspoeld met pure chocoladevlokken; m’n dagelijkse scroll sessie door de nietszeggende feeds van social media; 20 push-ups die mij letterlijk en figuurlijk uit mijn hoofd drukken; het uit volle borst meezingen met de laatste hit van Justin Bieber; allemaal en alleen om maar iets te voelen.
En zeker dat laatste, dat voelen, voelt voor mij nu als kortsluiten. De drang om een realiteit voor mezelf te creëren en staande te houden, dat alles wel meevalt en ik mij niet zo druk moet maken, terwijl de waarheid is dat mensen verzuipen in het vuur, doet mij terugvinden in een conflict met mezelf – eenzelfde soort conflict dat ik ervaar in de polarisatie tussen mezelf en m’n naasten.
De balans opmaken
Ik wil rust in het opmaken van de balans tussen kansen en risico’s, waar het nu m’n hoofd en hart op hol brengt. Verliezend de controle over mijzelf in de holistische leegte die mij doet zien dat het grotere plaatje niet helemaal meer zuiver is.
Meer dan ooit verlang ik terug naar mijn vrijheid, zonder een ander in gevaar te brengen. Ik wil mij niet alleen maar hoeven richten op mijn eigen individu, en het vinden van een plek in deze wereld, waar ik inmiddels liever sterf dan het gehele collectief weg te zien kwijnen in de reflectie van mijn eigen primitieve egoïsme.
Klokslag 5 voor 12 draait het allang niet meer om alleen de ouderen, om onze mensen in de zorg. De stress, pijn en het lijden zijn inmiddels uitgezaaid naar een plek waar ik emotie en ratio niet meer van elkaar kan onderscheiden. Waar rook is, is vuur, en zo bespeur ik gevaar in wat ik zie, ruik en voel, stikkend in een brandende samenleving die zich in onze toekomst heeft te manifesteren. Geen mondkapje – zij het medisch of niet – die mij daarvan redden doet.
Survival of the fittest
‘Survival of the fittest’ kent als levensprincipe een ziekelijke ommekeer door overheidsmaatregelen voor een virus met een sterftecijfer van 0,13%. Ondertussen schreeuwen we moord en brand om onze ouderen en de zorg die voorheen jarenlang werden wegbezuinigd. We laten in honderdduizenden ondernemers de hardst werkende belastingbetalers in de kou staan, omdat wij er in onze onwetendheid liever warmpjes bij zitten.
In de vlammen waarin onze economische welvaart smeult kijken we toe hoe vrijheid op vrijheid ons wordt afgenomen, omdat angst ons heeft gedreven tot een staat van volgzaamheid. Waar gezond verstand en groepsimmuniteit plaats moet maken voor 1,5m afstand, een mondkapjesplicht, sociale isolatie, een avondklok, een spoedwet, een vaccinatie. Blootleggend de verscheuring in ons collectief gedachtegoed dat huist in comfortdenkers, complotdenkers en dwarsdenkers.
Hoelang blijven we – voor onze eigen gemoedstoestand – COVID-19 als dader aanwijzen? Wanneer vergroten we ons bewustzijn, en richten wij onze focus op politici en media die de waarheid van ons onnozelen maskeren met schijnveiligheid en valspositieven?
