In de versplintering van de traditionele media, die in de rechtse volksmond een linkse cultuurvertrutting wordt toegedicht, is het makkelijk scoren met een krachtige titel die inspeelt op wat een conservatieven willen horen. Om naast ‘Ongehoord Nederland’ en ‘Het echte geluid’ van Jensen nog maar een voorbeeld te noemen, richt ik mijn vergrootglas en pincet op het YouTube-haatkanaal ‘CommonSenseTV’.
Adoptieverbod voor homostellen
In de comments onder een post met de mededeling dat het adoptieverbod voor HOMOSTELLEN het Pools Lagerhuis heeft bereikt, moest ik tot mijn grote spijt constateren dat men ook in Nederland weet toe te juichen dat de President Andrzej Duda is herkozen in Polen. “Hier in Nederland ook invoeren. En die lgbtqp ook meteen verbieden!”, klinkt onder andere het bewierokende antwoord van ‘Debbie V’ op eerdere woorden van de kersverse herkozen Poolse staatshoofd:
“Ik geloof in alle eerlijkheid in diversiteit en gelijkheid. Tegelijkertijd kan het geloof van een minderheid niet OPGEDRONGEN worden aan een meerderheid onder het valse voorwendsel van tolerantie. In onze tijd is waarheid een klein bang ‘beestje’ geworden dat zich verstopt voor de sterkere correctheid.”
Duda probeert duidelijk te maken dat homoadoptie onacceptabel is om de permanente politieke geschillen over het onderwerp de kop in te drukken. Door de LGBTHQ-levenswijze weg te zetten als buitenlandse ideologie, ‘destructiever dan het communisme’, stript hij zijn landgenoten van hun menselijkheid. Niet alleen wordt hen het recht op geestelijke vrijheid afgenomen, maar ook de bescherming tegen haat, geweld en discriminatie.
Algemeen bekend is dat de verbale en fysieke agressie waar homo’s zich dag in dag uit tegen moeten weren zowel jong als oud depressief en suïcidaal maakt. Ik vraag mij daarom af waarom goedbedoelende mensen de consequenties moeten dragen voor het zijn van zichzelf. Waarom worden zij tot middel gedehumaniseerd om een politiek doel te dienen?
Wie het verleden kent begrijpt het heden beter
Het verstand doet een beroep op een gesloten redenatie binnen de eigen kaders. Het is dan ook niet meer dan logisch dat men hierdoor in eerste instantie niet weet om te gaan met verandering. De identiteit van de Poolse meerderheid is aan elkaar gelijmd met oude gebruiken om macht te werven. Een conditionering die afstamt van religieuze stromingen die in West-Europa al lang en breed zijn ingehaald en ontmaskerd door de moraal van nieuwe wetenschap.
Gezien de Christelijke staat van Polen is het ook te verklaren dat zij die geloofwaardig over willen komen liever vasthouden aan het verhaal der zonden, dan dat zij het ontbinden. Het is makkelijk scoren met opvattingen die mensen zelf al snappen en belichamen. Tevens is de menselijke psyche van het individu makkelijk bespeelbaar wanneer de touwtjes om de angst van de massa zijn gespannen. Deze angst grondt zich veelal in het onbekende dat men niet begrijpen kan of wil.
Dit maakt het kinderlijk eenvoudig om het kruis te militariseren, de hoofden op hol te jagen en de strijd te openen tegen een vijand die niet bestaat, ofwijl, de homoseksueel: ‘het kindergeile beest dat (eigen) minderjarigen misbruikt, niet in staat is om liefde te geven en de maatschappij verneukt met zijn anaalpraktijken’.
Terugkomend op het adoptieverbod voor homostellen is de te voeren kruistocht-strategie door de grootste partij van Polen dus een inkoppertje. Wat is er nu makkelijker dan schreeuwen dat een minderheid anno 2020 met alle natuurwetten tart en ‘het gezin’ als hoeksteen van de samenleving doet afbrokkelen?
Abnormale mensen zoals homo’s, queers en de ‘geestelijk gestoorde’ transgenders zouden bovendien een agenda delen om de natuurlijke relatie tussen man en vrouw te ontwrichten en vernietigen. Als je het mij vraagt een fraai staaltje ‘divide & conquer’ dat wordt toegewezen aan minderheden die voor gelijkheid ten strijde trekken met een regenboogvlag.
Overigens zitten onvruchtbare mannen en vrouwen volgens deze conspiracy theorie ook in het complot. Misschien moeten we ook een heksenjacht openen op alleenstaande ouders en onvruchtbare partners?
Die arme kinderen
Om de dreiging nog iets op te voeren wordt er uiteraard ook nog ingespeeld op het sentiment van de ouders. Dominante geloofsovertuigingen betichten het van hypocrisie en mishandeling om een kind in zo’n onnatuurlijke situatie te planten, doelende op de afwezigheid van een vader of moeder bij een dubbele geslachtsbezetting.
Zoals men zelf ervaren heeft, is de opvoeding in een traditioneel gezin het allerbeste voor het kind. Natuurlijk vraagt niemand door nostalgisch gewoonte zich verder af waarom, want onder de biologische noemer van recht op bescherming en een stabiele opvoeding mag er gewoon geen enkel risico worden genomen. Zeker niet in de opvatting dat zij die eigenlijk als homoseksueel worden geboren, in werkelijkheid uit de kast komen door aangeleerd gedrag. Want ja, alleen homo’s maken homo’s, toch?
Toch ga ik de vraag stellen: hoezo leeft men in de overtuiging dat kinderen alleen onder man en vrouw perfect tot wasdom komen? Alsof alle heterohuwelijken van oudsher zo’n perfect milieu vormen? 40% van de huwelijken faalt en tienduizenden kinderen ervaren hier jaar in jaar uit de gevolgen van. Vasthoudend aan het sprookje van onze heilige Adam en Eva worden er bovendien 43.000 kinderen jaarlijks seksueel misbruikt, maar er is er vast en zeker geen die met één vinger is aangeraakt door een heteroseksuele ouder. Geloof je het zelf?
De hypocrisie van het kruis
Ik vind het behoorlijk paradoxaal dat zij die een vreedzame religie of politieke stroming volgen juist extreem intolerant zijn. Alles wat even niet in het eigen straatje past wordt aan het kruis genageld, of het nu moslims, LGBTQ of moraal-activisten zijn. Zeker nu het gezinsvormen betreft die van de norm afwijken noem ik dit geen gezond verstand, maar toxische haatzaaierij. Al helemaal omdat het nu vooral om Christelijk-denkenden gaat die mannelijke homoseksuelen stereotyperen in de associatie met pedofilie, of generaliseren met de activiteiten op de welbekende homofeesten.
Ik bedoel, we weten allemaal genoeg over de zonden van de Rooms katholieke kerk én het zijn echt niet de lustdoordrenkte ‘zondaars en sodomieten’ die in de club aan hun trekken komen en op een brakke zondag besluiten een gezinnetje te stichten.
Toch krijgen mensen het uit hun mond om ouderschap van homostellen weg te zetten als experiment of consumptiebehoefte. Alsof we het hebben over mensen die voor het eerst een hondje in huis nemen met de achterdeur al open naar het asiel. Ten eerste is een kinderwens altijd de wens van de ouders, daarin verschillen homo’s dus niet van hetero’s. Ten tweede is het nemen van een kind een heel juridisch en emotioneel proces waarbij er veel geïnvesteerd wordt. In de waan van biologisch verwantschap vergeet men blijkbaar al snel hoe homoseksuelen hebben moeten vechten voor de maatschappelijke acceptatie van hun relatie en ouderschap.
De fundamentele rechten die de psychosociale gezondheid van een kind bewaken, zijn dat deze onderhouden, opgevoed en geliefd wordt, waarbij deze ook nog de emotionele ondersteuning krijgt tijdens zijn zoektocht naar identiteit en ontstaan. Allemaal garanties op veiligheid die de zogeheten ‘regenbooggezinnen’ ook bieden.
Niet voor niets dat kinderen met twee moeders of vaders net zo sociaal, stabiel en gelukkig zijn als wanneer zij opgroeien onder heteroseksuele vleugels. Voor de goede orde gaat het hier om weeskinderen en baby’s van draagmoeders die elders waarschijnlijk veel slechter af zouden zijn. Om dit dus weg te zetten als experiment, of tegen de rechten van het kind, baart mij zorgen. Het maakt de miskraam zichtbaar van een onwetend, haatdragend en onterecht onderbuikgevoel.
Verandering begint in je manier van denken
Een oude wijsheid leert dat wanneer je een hele groepering de schuld geeft van al jouw leed en ongenoegen, dat het probleem niet bij hen ligt, maar in jou zit. De beste manier om met anderen om te gaan, is dan ook door zelf te veranderen.
Wanneer gaan we nu echt eens allemaal voor onszelf denken, in plaats van elke vorm van demonisering, stigmatisering en generalisering reproduceren? Ik hoop dat men zich eens over het hart wrijft en diens menselijkheid oppoetst, in plaats van eigen ogen te verblinden met de vervuiling van aangeleerde gedachtepatronen. Dat we de mens in al zijn glorie centraal zetten en het collectieve bewustzijn eindelijk eens wint van de scorebordpolitiek waarmee machtswellusten de meerderheid voor zich winnen. Dat we onszelf niet meer verliezen in het vingerwijzen en datgeen wat we niet begrijpen niet meer uitleggen als een gebrek van de ander.
Met deze manier van denken hebben wij niet de vrije wereld van vandaag kunnen creëren. Wat ons te kennen geeft dat wij er goed aan doen om ons denken kritisch te blijven veranderen, willen wij als samenleving vooruitgang boeken.
Ons gezond verstand gaat de kerk voorbij
In ons liberale, intellectuele en tolerante Nederland kennen wij gelukkig het gezond verstand. Zo blijkt uit onderzoek dat wij al jarenlang geen Christelijk land meer zijn. Om mijzelf dan toch maar wel even heel selectief te laten verleiden tot de kracht van de ongelovige meerderheid: waar dit vroeger ondenkbaar was, accepteert nu 73% van de Nederlandse bevolking dat homoseksuele mannen en vrouwen in dit land kunnen trouwen en kinderen mogen krijgen.
Het doet mij benieuwen wat er met dit percentage gebeurd wanneer Poolse LGBTHQ’ers onze grenzen komen testen. Polen behoort namelijk tot de EU, dus kan het zomaar zijn dat er een nieuwe stroom aan vluchtelingen onze kant op komt. Misschien niet om de dood te ontsnappen, maar wel om normaal het leven te vieren.
Begrijp mij niet verkeerd, hoewel hun komst een groot compliment aan ons is en zij wat mij betreft van harte welkom zijn, stuur ik ze net zo graag weer terug naar hun eigen land. In de hoop dat zij het Poolse denken van de komende generaties blijven verruimen met het gezonde verstand dat wij hier ook in Nederland helaas nog niet allemaal kennen. Wegrennen van het probleem lost op de lange termijn namelijk niks op.
Met de herkiezing van Duda is er wellicht een veldslag verloren, maar liefde heeft tijd nodig om te bloeien, verbinden en zegevieren. Iedereen, ook Polen, zal daar aan geloven, want hoop doet zowel leven als laten leven en daarmee heeft de jeugd altijd de toekomst. Zeker als iedereen hun kinderen leert over de schoonheid van jezelf zijn en een ander respecteren, zoals homostellen dat ook doen.
